Dag 5: Sequoia National Park

Pfff wat een dag.....met hoogtepunten en dieptepunten. Letterlijk qua landschap maar figuurlijk ook behoorlijk. Veel te vertellen dus.
Vanmorgen waren we om 5.15 alweer wakker. Romi al om 4.30 😆
Nog even blijven liggen maar de slaap vatten lukte niet meer. Dus dan maar douchen en aankleden. Fred ging nog een ommetje maken door de buurt. Ik heb nog geen foto's gemaakt van de AirBnB's waar we de eerste 3 nachten hebben geslapen, tot nu toe allemaal heel netjes en schoon. In San Francisco was het een bovenwoning in een rijtjeshuis, in Oakdale (gisternacht) en Fresno (afgelopen nacht) waren het vrijstaande woningen zonder bovenverdieping met een tuin. Ik vind het er typisch Amerikaans uitzien. Hier een paar foto's van de AirBnB in Fresno.

Vandaag staat Sequioa National Park op het programma. Half 9 vertrokken met Daan als chauffeur.  De highway was erg slecht qua asfalt, er lagen veel banden in de berm, wat me niks verbaast. We reden door vlak gebied met veel wijnranken, er schijnt in Californië best veel wijn geproduceerd te worden.

Romi zat lekker een film te kijken op de tablet met haar oortjes in. Die had het minst goed geslapen dus trok zich even terug. De weg werd gelukkig na een tijdje beter en de wijnranken maakten plaats voor fruitbomen. Op de boxen mijn Spotify playlist "USA Roadtrip" aangezet, een paar weken voor vertrek samengesteld. Lekker genieten met Springsteen, de RHCPeppers, Supertramp, enz 😊 Nog even getankt en een lekkere koffie gehaald bij de Starbucks en weer verder.

Na een tijdje kwam ik erachter dat de navigatie van de auto ons richting de zuidwestelijke kant het park in stuurde, terwijl ik er aan de noordwestelijke kant in wilde gaan. Dit kwam beter uit met de volgende overnachting in Ridgecrest. Route bijgesteld, maar we reden nu wel om. Helaas. Wat irritaties onderweg in de auto naar elkaar, ach ik had het wel verwacht. 😊 Richting Sequoia steeds meer heuvels en droogte en steeds hoger de bergen in. De droogte maakte plaats voor bomen en het gebied begon erg op Yosemite te lijken, het park waar we gisteren waren. Op sommige plekken waren er flink wat bomen afgebrand.

Bij twee mooie uitzichtpunten gestopt voor foto's en door naar de ingang van het park.

Eigenlijk begin je in het park Kings Canyon en dat gaat dan over in Sequoia. Verderop even gestopt waar je kon plassen en daarna weer verder. Ineens schrok ik me een rolberoerte want in mijn telefoonhoesje, die ik constant in mijn hand heb om foto's te maken met mijn telefoon, zaten ook mijn bankpassen en creditcard en die waren allemaal weg! Ik heb overal in de auto gekeken maar ze waren echt weg! Ik raakte lichtelijk in paniek en we stopten meteen. Goed nadenken....waar zijn we gestopt, waar heb ik voor het laatst betaald. Ik had het laatst betaald bij de Starbucks maar dat was al anderhalf uur geleden....maar ik wist zeker dat ik mijn creditcard had terug gestopt. Dus ik moest hem zijn verloren waar we waren uitgestapt voor foto's. Dat was inmiddels ook al een stuk terug, nog voor de parkingang. Ik was echt in paniek en voelde me behoorlijk ellendig, werd echt misselijk. We zijn terug gereden naar het eerste uitkijkpunt, daar lagen ze niet. Bij het tweede uitkijkpunt was er een paadje onder een paar bomen door en daar hadden Romi en ik de kabouterdans gedaan (🤪) en jahoor, daar lagen mijn pasjes!!! Schreeuwen van geluk en blijdschap. We knuffelden elkaar want jemig, wat een opluchting. Ik zag mijn geest al dwalen, ik heb alles geboekt en gereserveerd met mijn creditcard dus die mag ik gewoon niet verliezen. De kinderen vonden dat mijn pasjes niet meer in mijn telefoonhoesje mochten dus die stopte ik in mijn handtas achter een ritsje.
Anyway....weer terug richting Sequioa. Na een tijdje rijden door de bergen en bossen werden de bomen steeds hoger en dikker. Op een gegeven moment zagen we een paar enorme bomen, niet normaal meer! Wel 2 meter in doorsnede. Uiteraard foto's gemaakt.

Doorgereden en goed om ons heen gekeken. De bomen werden steeds indrukwekkender. We wilden intussen wel een keer ergens iets eten maar blijkbaar is er in Sequoia niets te krijgen. Dat wisten we nog niet op het moment dat we een zijpad insloegen waar een paar kleine bungalows stonden om te kijken of er nog iets te krijgen was. Plots liep daar een beer!! 😳 Heel stilletjes reden we dichterbij om hem te filmen en om foto's te nemen. Het was een zwarte beer (de enigen die hier leven), gelukkig zullen die niet zomaar aanvallen (alleen om hun kinderen te beschermen). Dat was wel heel erg gaaf en indrukwekkend!

De beer was niet van ons onder de indruk en die liep rustig verder.
Toen de beer uit zicht was zijn we verder gereden naar een parkeerplaats voor een korte hike door het bos met de grootste Sequioa bomen. Hier was het best druk met toeristen. De allergrootste boom hier is de sequioa met de naam General Sherman. Met een hoogte van 84 meter, een diameter van 11 meter, en een leeftijd van 2300 tot 2700 jaar behoort General Sherman tot de grootste en oudste levende wezens. Gemeten naar volume is het de grootste boom ter wereld.

De wandeling was uiteindelijk behoorlijk steil weer terug naar de auto waar we gelukkig, dankzij de op  aangeschafte koelbox, voldoende koude drankjes hadden om de dorst te lessen. De temperatuur vandaag lag zo rond de 25-30 graden. Vervolgens zijn we zuidelijk het park uit gereden. Onderweg zei Daan ineens: ik vind het echt een leuke vakantie,  ik heb het heel erg naar mijn zin, tot nu toe was iedere dag een hele leuke dag. En Romi vulde aan dat ik de vakantie super goed had georganiseerd. Dat vond ik zo fijn om te horen!! 😍
Al verder rijdend liep de weg enorm kronkelend naar beneden, een ware uitdaging voor Daan die nog steeds achter het stuur zat. Al dat draaien en remmen en dalen zorgde ervoor dat we met onze - nog steeds - lege magen een beetje misselijk werden. Maar eer we in de bewoonde wereld kwamen duurde het ook nog zeker anderhalf uur. Bij het volgende pompstation weer getankt en een broodje gehaald bij de SubWay. Inmiddels was het tegen half 4 en moesten we nog 4 uur rijden richting onze volgende overnachting in het plaatsje Ridgecrest. Het landschap was inmiddels weer vlak. Onderweg wisselden Daan en ik zodat ik de laatste uurtjes zou rijden. Dat ging aanvankelijk heel goed. Het was rustig en Romi en Fred deden op de achterbank nog even hun ogen dicht. Na een tijdje werd de weg 2 baans en we zagen de bergen weer voor ons opdoemen. Gelukkig werden die niet al te hoog en kronkelig, maar er reden wel heel veel vrachtwagens. En dan daalt ineens de nacht in. Na een tijdje moest ik afslaan en reden we op een gewone weg ineens in het pikdonker. Zonder ander verkeer. En in de verste verte geen lichtjes te zien. Wauw....dat vond ik best spannend, ook omdat het best heuvelig was. Daan begon me uit te maken voor "pussy" en hij noemde me onzeker. Dat viel best mee maar het was best een beetje eng. Toen liep ik te klooien met groot licht en kreeg ik nog meer commentaar. Vervolgens moest ik afslaan maar dat ging niet lekker en later maakte ik nog een foutje. Het gemopper en de verwijten waren niet leuk. Toch bleef ik stug doorrijden. Daan, Romi en Fred kregen vervolgens ruzie met elkaar en dus was de gezelligheid op dat moment ver te zoeken. Uiteindelijk bereikten we Ridgecrest om 20 u en zijn we meteen wat gaan eten bij de Chipotle, Mexicaanse fastfood. Fred was ontevreden over zijn eten (koud en niet lekker) en de sfeer werd er niet beter op. Hoop gemopper 🙄

Snel de auto in en naar het motel. Ieder een aparte kamer waar ik nu dit verhaal zit af te schrijven. Ik hoop dat we allemaal goed slapen en morgen weer fris bij elkaar in de auto stappen.